Przypowieść - czy masz jakąś ulubioną?

rotsen

No właśnie... Jeszcze nie odkryłem w sobie talentu do twórczości poetyckiej, choć lubię poezję. Nauczyłem się na pamięć niektórych wierszy (nawet w oryginale, w obcych językach - pochwalę się chyba rozumiem...

) i recytuję je sobie od czasu do czasu: raz dla kogoś z przyjaciół, raz dla siebie samego - aby poczuć ich nastrój. Na forum internetowym niestety nie mogę się z Wami tym podzielić. Postanowiłem jednak, iż nie będę stał biernie z boku! Aby pobudzić własną, a może i Waszą twórczość, wpadłem na pomysł, abyśmy w tym temacie zamieszczali nasze ulubione przypowieści - krótkie historie, niekoniecznie prawdziwe i niekoniecznie fikcyjne. Przypowieści, które gdzieś przeczytaliśmy lub usłyszeliśmy; krótkie historie, których byliśmy świadkami lub w których sami braliśmy udział; zdarzenia sprzed setek i tysięcy lat, z dnia dzisiejszego, albo z przyszłości; albo w ogóle historie, które zrodziły się wyłącznie w naszych Sercach i Umysłach, i są w zupełności ponadczasowe.

Wszystkie opcje dozwolone! Prośba moja jest tylko jedna. Jeśli chciał(a)byś zapodać przypowieść, którą przeczytałe/aś w jakiejś książce lub w necie, nie cytuj jej dosłownie, lecz przytocz ją w formie takiej, w jakiej poruszyła ona Twoje Serce, dotknęła najgłębsze struny Duszy i malowała obrazy w Twej wyobraźni. Nie obawiaj się, że naruszysz w jakimś stopniu jej ukryty sens, jeśli nie przytoczysz dosłownego brzmienia. W zabawie, którą wymyśliłem, uczucia Twej Duszy i plastyka wyobraźni są kluczem do owego sensu, a może nawet - są jego źródłem? W zabawie tej wszyscy razem jesteśmy twórcami najgłębszego sensu.

[Jeśli to kogoś interesuje i ma się do czegoś przydać, podaję (za Wikipedią) definicję "przypowieści" jako gatunku literackiego:
Przypowieść (parabola) - gatunek literatury moralistyczno-dydaktycznej, którego cechy formalne (schematyzm fabuły, uproszczona konstrukcja postaci, obiektywny narrator, selekcja realiów) służą właściwemu odczytaniu alegorycznego lub symbolicznego znaczenia przedstawionego świata, przekazaniu prawdy moralnej. Posługuje się narracją, w której postacie i zdarzenia pełnią rolę nosicieli i zarazem przykładów prawd uniwersalnych.]

OK, a więc ja zaczynam Smile

. Oto moja ulubiona przypowieść. Oczywiście, zmieniłem w niej co nieco. W tej formie, na daną chwilę, jest ona taką, jaka najlepiej pasuje do mnie, a ja - do niej. I to jest właśnie to, czym pragnę się teraz z Tobą podzielić Wesoly

Gdzieś na świecie jest pewna nadmorska plaża, na którą rokrocznie przychodzą tysiące ludzi, aby rozkoszować się promieniami Słońca i kąpielą w morzu. Codziennie pojawia się tam pewna niezwykła osoba - staruszka, która spaceruje sobie z wolna wzdłuż brzegu, co jakiś czas przystaje, pochyla się, podnosi coś z piasku i chowa do woreczka. Na plaży tej zwykle bawi się mnóstwo dzieci; kiedy staruszka przechodzi niedaleko nich, zawsze macha im ręką i serdecznie się uśmiecha. Rodzice jednak, bojąc się, że kobieta może być pomylona i niebezpieczna, szybko zabierają od niej swe pociechy. Babcia najwyraźniej nie zdaje sobie z tego sprawy: zawsze radosna, wdychając wspaniałe i zdrowe morskie powietrze z jodem, chodzi sobie po plaży i zbiera do woreczka kawałki potłuczonego szkła. Zaś najstarsi Kaszubi (pytani o to przez dziennikarzy Very Happy

), nie mogą sobie przypomnieć, czy na tej plaży kiedykolwiek skaleczyło się jakieś dziecko...

(Historię tę zaczerpnąłem od Tony'ego de Mello. Tony - dziękuję! Wesoly

)

Jolanta Niemczuk

Swietny pomysl. Trzeba cos sensownego przygotowac.

07.01.09. Przygotowalam.

Dawno, dawno temu ...
... poszlam z psiapsiolka w niedziele na najlepsze paczki do "Wisienki". Siadlysmy na pieterku i standardowo zamowilysmy po herbacie + 2 paczki.
Po chwili w przestrzen pieterka wkroczyla w oparach Przemyslawki niedzielna para. On - ascetyczny, zylasty, wypucowana lysina, wydatny nos, garnitur z wieszaka. Ona - trwala "na baranka", krwista pomadka na ustach "w ciup", marszczona sukienka z "bufkami" w rozyczki i zajebiscie zielone listki.
Zamowili po herbacie z cytryna i WZ-tki. Widelczyki i szklanki trzymane z odgietym malym palcem. Pancio cos mowil z namaszczeniem, pancia wsluchana, wpatrzona w jego twarz.
Wsiadlysmy na Nich bezlitosnie : co za lok, co za wzrok, jaki ciuch, jaki ruch !
W trakcie pojawil sie z burza kruczoczarnych lokow na glowie, nasz niesamowicie dowcipny kolega z klubu PTTK - Tadzio.
Przysiadl sie do nas i przysluchujac chichral czasem polgebkiem.
W transie kontynuowalam : "A pancio z pewnoscia tak jak pastor z opowiadania Makarczyka zwraca sie do panci w loznicy ´zono, racz przyjac pozycje matrymonialna´. Ciekawe jakie maja dzieci ?"
Tadzio zaczal sie chichrac coraz glosniej i rzekl : "To teraz ja tez cos dodam. To sa moi rodzice."

Jolanta Niemczuk

Nie pomyslalam, ze jak dopisze przypowiesc do poprzedniego mojego postu, to nie pojawi sie jako nowy wpis. Prosze na pieterko. Milej zabawy.

Willy102

Sulia
Przypowieść o miłości
Niegdyś żył sobie człowiek. Pewnego razu usłyszał on: „Bóg jest Miłością!”.
Postanowił zatem wyruszyć w drogę, by miłość odnaleźć. I zaczął słuchać: co ludzie o miłości powiadają?
* * *
I usłyszał:
… „Kocham mięso!” — jeden człowiek rzekł. Poszedł więc, zarżnął jagnię, podsmażył je, a potem ciało jego zaczął jeść…
… „Kocham polowanie! — powiedział inny. — W locie potrafię każdego ptaka namierzyć, każde zwierzę w gęstwinie odszukać, bez chybienia zabić i skórę zedrzeć!”
… „A ja właśnie kocham nosić futra!” — oznajmiła pewna ślicznotka.
… „A ja też kwiaty kocham!” — inna dodaje, w wielkie bukiety je układa i do wazonów wkłada. Patrzy, rozkoszując się, jak po cichutku umierają, więdną… A o jej „miłości” do nich kwiatki wcale nie wiedzą!… Że też symbolem miłości oraz piękna stały się kwiaty o korzeniach swych odciętych!
… A inny mężczyzna powiada:
„Kobietę kocham swą! Tak silna jest namiętność moja, że jeśli nagle z innym zdradzi mnie, zabije ją!”.
… „Ja sławę — kocham ponad wszelkie kobiety! — tak wódz dodaje. — Za chwilę sławy zdecydowany jestem oddać wszystko!”. Znajduje więc dla siebie wrogów i wojsko swe wysyła na śmierć. Gotowy życie ludzi poświęcać, by tylko chwilę sławy osobistej mieć…
… „Ja władzę lubię! — tak cesarz mówi. — Sam tworzę prawa dla kraju! Posłuszni wszyscy będą mym życzeniom! Wszystko będzie wedle moich rozkazów: ja ułaskawiam lub karzę śmiercią, mogę wprowadzić pokój lub rozpocząć wojnę!”
Jeszcze o innej miłości człowiek usłyszał:
„Kochamy Boga! Jesteśmy gotowi umrzeć za naszą wiarę! Jesteśmy gotowi zabić za naszą wiarę!”.
* * *
I przeraził się człowiek tym, co usłyszał i zawołał: „Przecież to nie może być miłością!”.
Wtenczas echem odezwały się góry: „To nie jest miłość!”.
I zaszeleściły liście: „To nie jest miłość!…”.
I zakrzyczały ptaki: „To nie jest miłość!…”.
I zaszemrały rzeki: „To nie jest miłość!…”.
I zahuczał przypływ fal oceanicznych: „Nie jest miłością to, że ktoś dla siebie czegoś pragnie i krew rozlewa!…”.
Więc poszedł człowiek dalej…
* * *
Zobaczył w innym kraju dziecię dobre i spytał:
„Co kochasz?”
„Matkę swą kocham, kocham ojca, kocham łąkę tę, co w kwiatach cała. I rzeczkę kocham i las! Lubię też tańczyć, śpiewać, lubię pracować i się bawić! A moja miłość wszystkich naokoło cieszy! I wszyscy mnie kochają!”
… Mężczyznę zakochanego człowiek zobaczył i spytał o to samo. Ten zakochany w odpowiedzi powtórzył słowa, które do ukochanej mówił: „Szczęśliwa bądź, ma ukochana! Choć teraz jesteś z innym. Znów powtórzę: bądź szczęśliwa, kochana moja! Bądź szczęśliwą! Wiedz: cieszę się wraz z tobą!”.
… Ujrzał człowiek ogród piękny, jak gdyby rozkwitała sama ziemia! Zobaczył łań zboża oraz tego, kto to wszystko wypielęgnował i zapytał go: „Co kochasz?”.
A ten odpowiedział: „Kocham ziemię! I na niej pielęgnuję ogrody, zboża, kwiaty, a w zamian dają mi one swoje owoce, piękno oraz aromaty. Owoce piękne spożywa ten, kto ogród pielęgnował i wszystkim swoją miłość ofiarował!”.
… Zawędrował człowiek do kraju, w którym był ład i spokój. I rozkwitało tam życie ludzkie.
I władcę kraju zapytał:
„Co kochasz?”
„Kocham kraj i wszystkich jego ludzi! — powiedział mądry władca. — I gotów jestem pochylić głowę przed upokorzeniem mej osoby, aby zapewnić pokój dla kraju i do wojny nie dopuścić!”
… Szedł człowiek dalej — słuchał oraz patrzył.
Wtem ujrzał Mistrza Duszy, który Boga całym sercem kochał.
I ów człowiek Mistrza spytał: „Powiedz, jaka jest miłość, której uczy Bóg? I jak ją poznać? Jak miłość i nie miłość mam odróżnić?”.
Mistrz rzekł: „Miłości nie ma w pragnieniu dla siebie! To są namiętności, zachcianki, pragnienia występne… Miłość to podstawa Wszechświata! Poza tym miłość to światło twojej duszy!”.
I dalej Mistrz tak nauczał:
„Woda toczy swój potok przezroczysty i poi wszystkich — tak kocha Bóg!
Ziemia pielęgnuje i dźwiga na sobie wszystkie formy życia — tak kocha Bóg!
Świeci słońce i oświetla wszystkich i wszystko — tak kocha Bóg!
Kochaj też ty — obdarowując wszystkich zawsze troską i czułością!
Miłość ofiarowująca — oto światło duszy!
Miłość więc w sobie wypielęgnuj, a wówczas odczuwać oraz widzieć Boga będziesz mógł!”.
--------------------
[link widoczny dla zalogowanych] w atrakcyjnej cenie